Η ιστορία του ορυχείου Stobie ξεκινά το 1884, όταν ο κυνηγός William Nelson ενημέρωσε τον ερευνητή Thomas Frood για ένα υποσχόμενο κοίτασμα. Αν και η αρχική εξερεύνηση ήταν περιορισμένη, όλα άλλαξαν στα τέλη της δεκαετίας του 1920 όταν οι γεωτρήσεις αποκάλυψαν ότι το κοίτασμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την αρχική εκτίμηση. Μέχρι τη δεκαετία του 1940, το Stobie παρείχε σχεδόν το 40% του νικελίου που χρησιμοποιούσαν οι Σύμμαχοι για την παραγωγή πυρομαχικών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμβολή τόσο σημαντική που προσέλκυσε ακόμα και την προσοχή της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας.

Σήμερα, μετά από χρόνια παύσης λειτουργίας, το ορυχείο επαναλειτουργεί ως επιφανειακή εκμετάλλευση, καθοδηγούμενο από την αυξανόμενη παγκόσμια ζήτηση για βασικά μέταλλα όπως το νικέλιο, το κοβάλτιο και ο χαλκός. Και ενώ οι θερμοκρασίες περιβάλλοντος κατά τη διάρκεια του χειμώνα είναι αδυσώπητα χαμηλές, οι μεταλλευτικές εργασίες συνεχίζονται αδιάκοπα.

Τον Ιανουάριο, η θερμοκρασία στο Stobie πέφτει εύκολα στους -29°C, αλλά για το προσωπικό του ορυχείου είναι απλώς «άλλη μια μέρα στη δουλειά». Ντυμένοι βαριά, και πάντα με τον κίνδυνο των κρυοπαγημάτων, αλλά γεμάτοι αποφασιστικότητα, οι εργαζόμενοι διαχειρίζονται εξοπλισμό αιχμής για να μετακινήσουν, κυριολεκτικά, βουνά.

Ένα από τα βασικά μηχανήματα στο πεδίο είναι το Hitachi 2600, ένας γίγαντας 256 τόνων με ιπποδύναμνη 1.500 ίππων που μπορεί να μεταφέρει έως και 17,6 κυβικά μέτρα υλικού σε κάθε κουβαδιά. Παρά τις ακραίες καιρικές συνθήκες, ο εξοπλισμός αυτίς συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στην προληπτική συντήρηση και κατάλληλα θερμαντικά συστήματα που διατηρούν τα υγρά του κινητήρα σε κατάλληλη θερμοκρασία.

Στην επιφάνεια, οι εξορυκτικές λειτουργίες μοιάζουν απλές. Γεωτρύπανα διαπερνούν το πέτρωμα, εκσκαφείς το συλλέγουν και φορτηγά 100 τόνων (Cat 785) το μεταφέρουν. Όμως η ακρίβεια είναι το παν. Το ορυχείο έχει σχεδιαστεί προσεκτικά ώστε να ακολουθεί την κλίση του κοιτάσματος, με γεωλόγους και τοπογράφους να επικαιροποιούν διαρκώς τα πλάνα εξόρυξης.

Η TE, η εταιρεία που λειτουργεί το ορυχείο, διαχειρίζεται τόσο το μετάλλευμα όσο και το στείρο υλικό, το οποίο μεταφέρεται και απορρίπτεται σε παλαιότερα, μη ενεργά σημεία της εκμετάλλευσης, με την βοήθεια ενός τεράστιου γκρέιντερ Caterpillar D10.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία αυτού του ορυχείου είναι η χρήση τηλεχειριζόμενου εξοπλισμού σε επικίνδυνες περιοχές. Όταν εργάζονται κοντά σε ασταθές έδαφος, όπως στα όρια ανάμεσα στο νέο επιφανειακό όρυγμα και τον παλιό υπόγειο χώρο εξόρυξης, χρησιμοποιείται αποκλειστικά τηλεχειριζόμενος εξοπλισμός για την ασφάλεια του προσωπικού.

Αν και βρίσκεται ακόμα σε αρχικό στάδιο, ο επιφανειακός λάκκος μεγαλώνει καθημερινά. Κάθε επίπεδο που αφαιρείται, φέρνει τους εργάτες πιο κοντά στον πυρήνα του μεταλλεύματος, και σύντομα θα φτάσουν σε πλήρη παραγωγική δυναμικότητα. Το σχέδιο είναι να δημιουργηθεί ένα αποδοτικά σχεδιασμένο ορυχείο που θα παράγει πολύτιμα μέταλλα για τα επόμενα χρόνια, και όλα αυτά εν μέσω ακραίων συνθηκών.

Το ορυχείο Stobie στο Sudbury δεν είναι απλώς ένα μεταλλευτικό έργο. Αποτελεί απόδειξη της ανθρώπινης αντοχής, της τεχνολογικής προόδου και της αφοσίωσης να υποστηριχθεί ο σύγχρονος κόσμος με τις πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες. Καθώς η ζήτηση για κρίσιμα μέταλλα αυξάνεται, ειδικά για την παραγωγή μπαταριών και πράσινων τεχνολογιών, τέτοιες μεταλλευτικές επιχειρήσεις θα είναι πιο σημαντικές από ποτέ. Ακόμα και στους -38°C.