Ο Κωνσταντίνος Γιαζιτζόγλου είναι Διευθύνων Σύμβουλος της ΓΕΩΕΛΛΑΣ ΑΜΜΑΕ και Β’ Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ).
Όταν το 2015 η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίστηκε ως η 4η βιομηχανική επανάσταση, η Ευρωπαϊκή Ένωση έσπευσε να «αγκαλιάσει» την ανατολή αυτής της νέας εποχής και να προεξοφλήσει την θετική επίπτωση στην ανάπτυξη. Όσοι μάλιστα το συνέδεσαν και με την περίφημη πρωτοβουλία του 2007 για «Ευρωπαϊκή επαν-εκβιομηχάνιση», εύλογα περιμέναν μια θεαματική στροφή στις Νομοθετικές πρωτοβουλίες, ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο πλαίσιο.
Αντί αυτών, χάσαμε και τον Ευρωπαίο Επίτροπο Βιομηχανίας. Το χαρτοφυλάκιο του κου Τιερύ Μπρετόν μπορεί θεωρητικά να λέγεται «Εσωτερική Αγορά, Βιομηχανία, Επιχειρηματικότητα και ΜΜΕ» αλλά ο ίδιος στον τίτλο του αναφέρει μόνον την «εσωτερική αγορά» ενώ στα καθήκοντα του αναφέρεται η λέξη βιομηχανία μόνο μια φορά και αυτό σε σχέση με την μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος.
Στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων ο κος Π. Τζεφέρης, Γενικός Διευθυντής στο ΥΠΕΝ, αναφέρθηκε στην μη δημοφιλία του κλάδου. Ως προς το γεγονός καθεαυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Όποιος παρακολουθεί τα ΜΜΕ, εύκολα θα διαπιστώσει ότι θετικές ειδήσεις που αφορούν οποιονδήποτε κλάδο της «κλασσικής» βιομηχανίας σπάνια παίζουν.
Το ερώτημα είναι γιατί η βιομηχανία, η οποία στην μεταπολεμική Ευρώπη ήταν συνώνυμο της ανάπτυξης, της προόδου και της ευημερίας, της καινοτομίας και της εξέλιξης, σήμερα είναι πεδίο που δεν θέλει ούτε ο αρμόδιος Επίτροπος να παραδεχθεί ότι υπάρχει.
Η Ευρώπη ξεκίνησε την μεταπολεμική της πορεία ιδρύοντας την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, για να θωρακίσει την ανοικοδόμηση και την ευημερία της. Όμως, στα τέλη του 20ου αιώνα «ερωτεύθηκε» την υπεργολαβία. Η μετακόμιση του παραγωγικού ιστού προς ανατολάς έδωσε την δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αυξήσουν τα κέρδη τους ενώ ταυτόχρονα προσέφεραν στον Ευρωπαίο καταναλωτή φθηνότερα αγαθά.
Μέσα σε αυτήν την ευφορία, το ανάθεμα για την καμινάδα που σκοτώνει τα παιδιά μας και το μεταλλείο που αλλοιώνει το υπέροχο φυσικό μας περιβάλλον, έγινε εύκολη λεία για τους επαγγελματίες του είδους, μια και ούτε να αποδείξουν την αλήθεια των λεγομένων τους χρειαζόταν, ούτε ιδιαίτερη αντίσταση εύρισκαν. Αυτό το τελευταίο είναι ίσως και το κλειδί του ζητήματος.
Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης δεν έφερε ούτε ύφεση, ούτε ανεργία. Το αντίθετο μάλιστα. Αντί λοιπόν οι πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες να αντιστέκονται στην δημαγωγική απαξίωση των βιομηχανικών κλάδων, βρέθηκαν σε πολλές περιπτώσεις να πλειοδοτούν, προσπαθώντας να αποκομίσουν λίγα από τα επικοινωνιακά οφέλη.
Η 4η βιομηχανική επανάσταση προσπαθεί να συνδυάσει την αίγλη των προηγουμένων τριών – ανάπτυξη, ευημερία, καινοτομία-, με την τεχνολογία αιχμής, απεικονίζοντας ρομπότ και ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Ουδείς διανοείται να ψελλίσει ότι αυτά προϋποθέτουν και εργοστάσια, τα οποία η Ευρώπη δεν θέλει ούτε να βλέπει. Το ερώτημα δεν είναι αν η ουτοπία της βιομηχανικής επανάστασης χωρίς βιομηχανίες θα αποτελέσει τον επόμενο Οργουελικό κόσμο.
Το ερώτημα είναι ως πότε οι «υπεργολάβοι» μας θα δέχονται να μας εξυπηρετούν με όρους τέτοιους, ώστε την μερίδα του λέοντος της ευημερίας – λέγε με προστιθέμενη αξία- που παράγουν εκείνοι να την απολαμβάνουμε εμείς. Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών, αλλά φοβάμαι ότι ο χρόνος μας τελειώνει !
