Το σπήλαιο, το οποίο ανακαλύφθηκε τυχαία το 2000 από εργάτες ορυχείου, προσφέρει τις ιδανικές συνθήκες σχηματισμού κρυστάλλων, ωστόσο, λόγω ολισθηρότητας, υψηλών θερμοκρασιών και υγρασίας είναι αφιλόξενο για τους ανθρώπους.
Το 2000, κατά τη διάνοιξη μιας πλευρικής σήραγγας για τον αερισμό του ορυχείου Naica στο Μεξικό, οι εργάτες βρέθηκαν μπροστά σε ένα απόκοσμο θέαμα: ένα υπόγειο άνοιγμα γεμάτο με τεράστιους, γαλακτερούς φυσικούς κρυστάλλους, όπου ο μεγαλύτερος είχε μήκος 11 μέτρα και διάμετρο ενός μέτρου.
Πρόκειται για το Σπήλαιο των Κρυστάλλων, μια κοιλότητα σε βάθος περίπου 300 μέτρων κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, κοντά στο ορυχείο μολύβδου, ψευδαργύρου και αργύρου, περίπου 100 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Τσιουάουα.
Οι εξορυκτικές εργασίες ξεκίνησαν στη Naica το 1974 και έκτοτε έχουν ανακαλυφθεί πολλά σπήλαια με ορυκτούς κρυστάλλους –μεταξύ αυτών και το Σπήλαιο των Σπαθιών, με επίσης τεράστιους κρυστάλλους σε σχήμα οβελίσκου–, ωστόσο το Σπήλαιο των Κρυστάλλων, σε σχήμα πεταλοειδές και πάνω σε ασβεστολιθικό βράχο, είναι μακράν το μεγαλύτερο, με μέγεθος υπερδιπλάσιο πισίνας ολυμπιακών διαστάσεων.
Το Σπήλαιο των Κρυστάλλων είναι «η Cappella Sistina των κρυστάλλων» σύμφωνα με τον Juan Manuel Garcia-Ruiz, Γεωλόγο στο Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC) και Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδα, ο οποίος είναι ένας από τους λίγους επιστήμονες που έχουν μελετήσει διεξοδικά το Σπήλαιο.
Το Σπήλαιο των Κρυστάλλων στο Μεξικό (φωτο: Twitter)
Δειτε ακομη
Το σπήλαιο βρίσκεται πάνω σε ένα ρήγμα και μια δεξαμενή μάγματος, θαμμένη 3 έως 5 χλμ. κάτω από τη Naica. Πριν από περίπου 26 εκατομμύρια χρόνια, το μάγμα αναδύθηκε από αυτόν τον θάλαμο, ωθώντας νερά πλούσια σε μεταλλικά στοιχεία προς τα πάνω. Το καυτό νερό δημιούργησε ανοίγματα στον ασβεστόλιθο και αποθέσεις που, καθώς ψύχονταν αργά στο πέρασμα των αιώνων, κρυσταλλοποιήθηκαν. Αργότερα, οι θερμοκρασίες στην υπόγεια αυτή κοιλότητα σταθεροποιήθηκαν στους 58oC, δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη τεράστιων κρυστάλλων από ανυδρίτη.
Και μπορεί οι συνθήκες στο σπήλαιο να είναι ιδανικές για τους κρυστάλλους, είναι ωστόσο φονικές για τους ανθρώπους. Μετά την αποστράγγιση του νερού από το σημείο, οι θερμοκρασίες παρέμειναν οι ίδιες, αλλά η υγρασία ξεπέρασε το 90%. Σε αυτό το επίπεδο υγρασίας, η εφίδρωση δεν έχει καμία επίδραση στην ψύξη του σώματος και τη διατήρηση της φυσιολογικής του θερμοκρασίας και άρα οι άνθρωποι χρειάζονται κατάλληλη προστασία ώστε να μπορέσουν να μείνουν στο σπήλαιο για πάνω από 10 λεπτά. Πέραν αυτού, το ίδιο το περπάτημα ανάμεσα στους κρυστάλλους είναι επίσης επικίνδυνο, καθώς οι ορυκτές δομές είναι εξαιρετικά ολισθηρές.
Με πληροφορίες από την εφημερίδα Η Καθημερινή
