Οι γυναίκες είναι ο απόλυτος «ελβετικός σουγιάς»

Ε.: Πείτε μας λίγα λόγια για την εκπαίδευση και επαγγελματική εμπειρία σας. Ποια αναγνωρίζετε ως τη μεγαλύτερη πρόκληση που κληθήκατε να αντιμετωπίσετε, ως σήμερα στην επαγγελματική πορεία σας;

Ζωή Διδίλη: Είχα την τύχη να σπουδάσω στην πόλη μου, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, όπου ήρθα σε ουσιαστική επαφή με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς εξελίξεις και άφησα τον κόσμο αυτό να με συναρπάσει! Εκείνα τα χρόνια απέκτησα και τις πρώτες μου επαγγελματικές εμπειρίες, αρχικά μέσω πρακτικής άσκησης, ενώ παράλληλα ασχολούμουν εντατικά με τη διοργάνωση συνεδρίων για φοιτητές.

Το πιο δημιουργικό κομμάτι μου εκφράστηκε μέσα από άρθρα σε εφημερίδες και ενημερωτικές σελίδες, καθώς και μέσα από φωτορεπορτάζ που κάλυπταν γεγονότα και διαδηλώσεις. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, σε έναν βαθμό. Όταν πλέον αισθάνθηκα πως η Θεσσαλονίκη είχε κάνει τον κύκλο της για μένα, πήρα μέσα σε μια νύχτα την απόφαση να μετακομίσω στις Βρυξέλλες, με σκοπό να ξεκινήσω μια νέα ζωή και να συνεχίσω τις σπουδές μου με μεταπτυχιακό στην Πολιτική Επικοινωνία.

Ωστόσο, οι ρυθμοί των Βρυξελλών γρήγορα με έκαναν να αλλάξω γνώμη, και ξεκίνησα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος για εφημερίδα των Βρυξελλών, καλύπτοντας ρεπορτάζ για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με έμφαση σε θέματα περιβάλλοντος. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου, εστιάζοντας στην ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως είχα ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα, καθώς με την απόκτηση του μεταπτυχιακού μου ξεκίνησα να εργάζομαι στον τομέα της επικοινωνίας, αρχικά για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Διαχείρισης Αποβλήτων και, έναν χρόνο αργότερα, για τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Βιομηχανιών Ανακύκλωσης, όπου εργάζομαι μέχρι σήμερα.

Εκπαίδευση ή εργασία, οι προκλήσεις έχουν παρόμοια φύση, απλώς καλύπτονται από διαφορετικό ηλικιακό μανδύα και απαιτούν διαφορετικές αντοχές. Ευτυχώς, πάντα επιζητούσα την εποικοδομητική κριτική και είχα ανεκτικότητα σε αυτήν, όμως το να αποκτήσω «γερό στομάχι» απέναντι σε καταστάσεις που δεν εμπίπτουν στη δική μου ευθύνη, αλλά με επηρεάζουν έμμεσα, είναι κάτι που ακόμα προσπαθώ να χτίσω. Σε κάθε τι που αναλαμβάνω, «επενδύω» προσωπικά, οπότε οποιαδήποτε ανατροπή ή λάθος μου «κοστίζει» και σε προσωπικό επίπεδο.

Θεωρώ, λοιπόν, πως η μεγαλύτερη πρόκληση που κλήθηκα – και συνεχίζω να καλούμαι – να αντιμετωπίσω είναι να αποσυνδέσω την επαγγελματική μου ταυτότητα από την προσωπική. Να απελευθερωθώ από την ιδέα ότι αν κάτι δεν πάει όπως θα ήθελα στη δουλειά, αυτό σημαίνει πως αποτυγχάνω και ως άνθρωπος. Η συνειδητοποίηση αυτή, όμως, απαιτεί χρόνο – και για μένα παραμένει work in progress.

Ε.: Ποια είναι η άποψη σας για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία; Πιστεύετε πως η γενικευμένη προσπάθεια, κατά τα τελευταία έτη, για την άρση των στερεοτύπων και την ενδυνάμωση των γυναικών στο εργασιακό περιβάλλον έχει οικοδομήσει ένα πλαίσιο ίσων ευκαιριών;

Ζωή Διδίλη: Ανέκαθεν, οι γυναίκες ήταν ο απόλυτος «ελβετικός σουγιάς», παλεύοντας να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της δουλειάς, της οικογένειας, του «νοικοκυριού» και της προσωπικής ζωής. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πλέον μπορώ να βλέπω τα πράγματα μέσα από το πρίσμα μιας κατοίκου του εξωτερικού – γιατί αντικρίζω μια σαφώς πιο θετική εικόνα από αυτή που επικρατεί στην Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ιδανική, απέχει πολύ από το τέλειο.

Ωστόσο, υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια από τα εργασιακά περιβάλλοντα για την αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας και την άρση των στερεοτύπων. Υπάρχει στήριξη και κατανόηση, ενεργή δράση για ενημέρωση και κινητοποίηση, ευκαιρίες ανέλιξης, περαιτέρω εκπαίδευσης και ειδίκευσης. Και, όπως θα έπρεπε, υπάρχουν συνέπειες για επιχειρήσεις και οργανισμούς που δεν προάγουν τη συμπερίληψη ή επιδεικνύουν άδικες και κακοποιητικές συμπεριφορές.

Ελπίζω σύντομα να δούμε την ίδια αντιμετώπιση και στην Ελλάδα, όπου μπορεί να γίνεται συζήτηση, αλλά η δράση παραμένει περιορισμένη – ειδικά όταν μια γυναίκα επιλέγει να έχει διττό ρόλο, αυτόν της εργαζόμενης και της μητέρας. Σε αυτό το σημείο, η διαφορά μεταξύ ενός ευρωπαϊκού και ενός ελληνικού εργασιακού περιβάλλοντος είναι τόσο μεγάλη, που φαντάζει σχεδόν δυστοπική.

Ε.: Ακόμη και αν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες, πόσο κοντά ή μακριά πιστεύετε ότι βρίσκεται η πραγματικά ισότιμη συμμετοχή των γυναικών επαγγελματιών ειδικά στα ανώτερα κλιμάκια λήψης αποφάσεων και σε θέσεις παραδοσιακά ανδροκρατούμενες;

Ζωή Διδίλη: Τουλάχιστον στα ευρωπαϊκά δεδομένα, η παρουσία των γυναικών, ακόμα και σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενους επιχειρησιακούς τομείς όπως η μεταλλουργία, η διαχείριση αποβλήτων, ο κατασκευαστικός τομέας και η ναυτιλία, αυξάνεται διαρκώς, με γυναίκες σήμερα να βρίσκονται στο τιμόνι μεγάλων οργανισμών με διεθνή επιρροή, όπως η EuRIC.

Η Συνομοσπονδία μας ηγείται από γυναίκα, 2 από τις 4 αντιπροέδρους είναι γυναίκες, καθώς και 6 από τα 10 μέλη της ομάδας μου στις Βρυξέλλες, είναι επίσης γυναίκες. Νομίζω είμαστε σε καλό δρόμο. Μικρά βήματα, σε ένα μεγάλο όραμα, αυτό των ίσων ευκαιριών. Μικρά, αλλά βήματα.

Ε.: Work-life balance: Με ποιες «πρώτες ύλες» μπορεί να επιτευχθεί για τη γυναίκα επαγγελματία του σήμερα;

Ζωή Διδίλη: Είναι μεγάλη πρόκληση να καταφέρνεις να συνδυάσεις δουλειά και προσωπική ζωή. Οι απαιτήσεις αυξάνονται, το εργατικό δυναμικό μειώνεται λόγω περικοπών, αλλά η ημέρα εξακολουθεί να έχει μόλις 24 ώρες. Μάθαμε να είμαστε εξαιρετικοί στη δουλειά μας, αλλά όχι εξίσου καλοί απέναντι στους εαυτούς μας. Είναι δύσκολο να θέτουμε όρια και, δυστυχώς, οι αντοχές μας δεν είναι από ατσάλι ώστε να ανακυκλώνονται επ’ αόριστον.

Ο διαρκώς αυξανόμενος ανταγωνισμός και το άγχος μας έχουν κάνει τελειομανείς και υπερβολικά απαιτητικούς με τον εαυτό μας. Οι γυναίκες, ακόμα περισσότερο. Παλεύοντας να αποδείξουν πως είναι εξίσου ικανές, επιλέγουν να κάνουν το «έξτρα μίλι», πιστεύοντας ότι θα τους αποφέρει αναγνώριση. Θα δουλέψουν το βράδυ, τα Σαββατοκύριακα, θα μειώσουν τα διαλείμματα, θα απολογηθούν – και, στο τέλος, θα θυσιάσουν τον ελάχιστο χρόνο που τους απομένει για να πείσουν πως είναι ικανές. Θα έχουν κερδίσει στη δουλειά τους, αλλά κάπου στην πορεία, θα έχουν χάσει ένα κομμάτι της ζωής τους.

Ελλάδα και εξωτερικό, οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν πρόκειται να αλλάξουν από τη μία μέρα στην άλλη. Οι θέσεις στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων εξακολουθούν να στελεχώνονται κυρίως από άνδρες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Στρατηγικό Διάλογο για το Μέλλον του Ατσαλιού (Strategic Dialogue on Steel) που συγκάλεσε η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στις 4 Μαρτίου 2025 – με ελάχιστη γυναικεία εκπροσώπηση.

Ας λειτουργήσει, επομένως, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας όχι μόνο ως μια μέρα γιορτής για τις γυναίκες και τα επιτεύγματα τους, αλλά και ως μια υπενθύμιση της συλλογικής μας δέσμευσης: να μην τις αφήνουμε μόνες στον αγώνα τους, αλλά και να τις ανταμείβουμε – ιεραρχικά, θεσμικά και οικονομικά – για όλα όσα προσφέρουν.

Η Ζωή Διδίλη είναι σύμβουλος επικοινωνίας σε περιβαλλοντικά θέματα, με προϋπηρεσία στη δημοσιογραφία. Ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, και στη συνέχεια μετακόμισε στις Βρυξέλλες, όπου έκανε ρεπορτάζ για εφημερίδα σχετικά με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με έμφαση στις πολιτικές για το περιβάλλον. Σήμερα εργάζεται στον τομέα της ανακύκλωσης, διαμορφώνοντας και προωθώντας πολιτικές θέσεις για τη βιωσιμότητα και την κυκλική οικονομία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή ή αναδημοσίευση, μερική ή ολική, του εν λόγω περιεχομένου. Το RAWMATHUB.GR διατηρεί το αποκλειστικό δικαίωμα δημοσίευσης και παροχής αδειών αναδημοσίευσης κατόπιν έγγραφης άδειας, επιφυλασσόμενο για την άσκηση κάθε νόμιμου δικαιώματος του. Εφόσον επιθυμείτε να χρησιμοποιήσετε το περιεχόμενο, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..