«Πιο πολύ από ποτέ, το θέμα της στέγασης ανθρώπων μετά από φυσικές καταστροφές απασχολεί τόσο τους πληγέντες όσο και τους φορείς που αναζητούν λύση σε αυτή την έκτακτη ανάγκη στέγασης. Σε αυτό το σοβαρό ζήτημα υπάρχει πλέον λύση και μάλιστα δια χειρός Ελλάδας», επισημαίνει ο πρόεδρος και καθηγητής του Τμήματος Δασολογίας, Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού, Γιώργος Νταλός, διευθυντής του Ινστιτούτου Ξύλου Επίπλου & Ξύλινης Συσκευασίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα HOPE
Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Sustainable Modular Houses for People in Need, HOPE», σχετίζεται ακριβώς με την περίπτωση της ανάγκης που προκύπτει όταν άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους λόγω και των φυσικών καταστροφών, ενώ επικεφαλής εταίρος του είναι το Ινστιτούτο Ξύλου Επίπλου & Ξύλινης Συσκευασίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Στο πρόγραμμα συμμετέχουν άλλοι οκτώ εταίροι από πέντε χώρες (Σερβία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ρουμανία και Ελλάδα) και βασικός του σκοπός είναι η χρήση βιώσιμων υλικών για την κατασκευή μικρών αρθρωτών σπιτιών (modular units), για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης (μετανάστες, φυσικές καταστροφές, πλημμύρες κλπ.) .
Το HOPE έχει εγκριθεί εδώ και δύο χρόνια, ολοκληρώνεται εντός του 2024, είναι ύψους 250.000 ευρώ και ουσιαστικά «προτείνει μία μεθοδολογία τόσο σε τεχνικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο εκπαίδευσης των μηχανικών και των τεχνιτών που ασχολούνται με κατασκευή κατοικιών», τονίζει ο Γιώργος Νταλός. Το αντικείμενο αυτού του έργου, σύμφωνα με τον ίδιο, αφορά στο σχεδιασμό και κατασκευή μικρών μονάδων (σπιτιών) με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν μα συναρμολογηθούν και να αποσυναρμολογηθούν μετά το τέλος της χρήσης τους.
Πρόκειται για ξύλινες μικρές αρθρωτές κατασκευές, οι οποίες μπορούν να προκατασκευάζονται σε τοπικές Ελληνικές εταιρείες, χρησιμοποιώντας τοπικά βιώσιμα υλικά «μία λύση που πρέπει η πολιτεία να υιοθετήσει άμεσα», υπογραμμίζει ο Γιώργος Νταλός. Όπως εξηγεί, η ιδέα βασίζεται στην γνώση πάνω στα φυσικά υλικά (ξύλο) και στις υπάρχουσες διαθέσιμες τεχνικές στην Ευρώπη στην κατασκευή ξύλινων σπιτιών γρήγορα και «σε μία με δύο ημέρες το πολύ», και προσθέτει ότι η διαδικασία γίνεται κυρίως με σεβασμό στον άνθρωπο που θα φιλοξενηθεί στα σπίτια αλλά και στη φύση. «Αυτό μεταφράζεται σε βιώσιμη μηχανική με την προσαρμογή τεχνολογιών, διαδικασιών και υλικών προς την έξυπνη χρήση των φυσικών πόρων, καθώς και των υπολειμματικών υλικών», διευκρινίζει χαρακτηριστικά.
Οι μονάδες φιλοξενίας μπορούν να αναπτύσσονται σε μέγεθος ανάλογα με τον αριθμό στέγασης των ατόμων που βρίσκονται σε ανάγκη (μικρές, μεσαίες, μεγάλες οικογένειες), ενώ οι μικρές αρθρωτές μονάδες θα μπορούν να ενωθούν μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα πρακτικό και άνετο αρθρωτό κτίριο που θα φιλοξενεί άτομα με ανόμοιες ανάγκες (μετά από σεισμό, φυσική καταστροφή, μετανάστες κλπ.) Κατά τον Γιώργο Ντάλο, «η προαναφερόμενη προσέγγιση βρίσκει έτοιμες τις ελληνικές βιομηχανίες ξύλου, που με μικρές τροποποιήσεις στην παραγωγική τους μονάδα, μπορούν να υλοποιήσουν την κατασκευή τέτοιων σπιτιών».
«Το βασικό πλεονέκτημα της προσέγγισης αυτής είναι ο μικρός χρόνος κατασκευής με χρήση τοπικής ξυλείας και όχι χημικών προϊόντων που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα για την κατασκευή μικρών σπιτιών που αποστέλλονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις, με τα υλικά εκείνα να μην πληρούν τις ιδανικές συνθήκες διαβίωσης τόσο για τους ανθρώπους που θα μείνουν σε αυτά, όσο και για τη φύση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η προσέγγιση έχει το πλεονέκτημα ότι τέτοιες μονάδες μπορούν να κατασκευάζονται off-site (σε εργοστάσιο) και απλά να τοποθετούνται-μοντάρονται στο τελικό σημείο που υπάρχει η ανάγκη», εξηγεί ο Καθηγητής. «Αυτό που μένει από το κράτος είναι να συμμαχήσει άμεσα με τις ελληνικές εταιρείες, οι οποίες έχουν την τεχνογνωσία, και με τη συμπαράσταση και επιστημονική βοήθεια κατάλληλων Ελληνικών Ιδρυμάτων να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτής της προσέγγισης».
«Είναι αμαρτία τα χρήσιμα αποτελέσματα του προγράμματος που υλοποιεί το ελληνικό πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας να τα καρπωθούν άλλες χώρες», επισημαίνει από την πλευρά του, ο ΕΔΙΠ του Τμήματος Δασολογίας, Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού, Κώστας Νινίκας, συνεργάτης του Ινστιτούτου Ξύλου Επίπλου & Ξύλινης Συσκευασίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Το έργο HOPE, όπως σημειώνει, «είναι καινοτόμο Project, καθώς προτείνει μια μεθοδολογία και αρχές σχεδιασμού για την ενσωμάτωση μιας προσέγγισης Βιώσιμης Οικονομίας (SE) σε επίσημο, θεσμικό επίπεδο, λαμβάνοντας υπόψη την ελάχιστη χρήση πόρων και υλικών, καθώς και την επιλογή περαιτέρω αξιοποίησης αυτών μέσω ανακύκλωσης διαδικασία μετά το τέλος κάθε χρήσης». Μεταξύ των πλεονεκτημάτων των ξύλινων αρθρωτών οικιών συμπεριλαμβάνονται σύμφωνα με τον Κώστα Νινίκα, η οικονομία σε βάθος χρόνου από την εξοικονόμηση ενέργειας σε ψύξη και θέρμανση, η αντοχή στο σεισμό και στη φωτιά «παρά την αντίθετη αντίληψη που λανθασμένα έχει επικρατήσει», διευκρινίζει, και η ασφάλεια.
Στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος HOPE αναπτύχθηκε ένας κόμβος έρευνας-γνώσης (RKH) με τη μορφή ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης που περιέχει λεπτομερή στοιχεία εφαρμοσμένης έρευνας στον τομέα των αρχών του σχεδιασμού κατασκευών ξυλείας, της κυκλικής οικονομίας, της βιώσιμης ανάπτυξης και της διαθεσιμότητας υλικών σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης. Επίσης, δημιουργήθηκε ένα προφίλ εργασίας για τους νέους ειδικούς επαγγελματικής εκπαίδευσης στον τομέα του σχεδιασμού αρθρωτών σπιτιών, οδηγός βιώσιμου σχεδιασμού και υλικών και καινοτόμα μαζικά ανοικτά διαδικτυακά μαθήματα (MOOC).
