Μια νέα έρευνα από τη Σκωτία διαπιστώνει ότι η διαδικασία ανακύκλωσης πλαστικών παράγει μεγάλες ποσότητες μικροπλαστικών, τα οποία στη συνέχεια διαχέονται στις αστικές υποδομές πόσιμου νερού ή στη θάλασσα.
Γνωρίζουμε ότι τα περισσότερα πλαστικά που απορρίπτονται σε κάδους ανακύκλωσης δεν ανακυκλώνονται, αλλά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς γίνεται με αυτά που ανακυκλώνονται. Σύμφωνα με νέα μελέτη από τη Σκωτία, η διαδικασία ανακύκλωσης πλαστικών παράγει μεγάλες ποσότητες μικροπλαστικών, τα οποία στη συνέχεια διαχέονται στις αστικές υποδομές πόσιμου νερού ή στη θάλασσα.
Για την εκτίμηση της επίδρασης της βιομηχανίας ανακύκλωσης στη ρύπανση των υδάτινων αποδεκτών, μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Strathclyde εξέτασε μια πρόσφατα κατασκευασμένη εγκατάσταση ανακύκλωσης σε σχέση με τα απόβλητα που παράγει.
Όπως και στις περισσότερες άλλες εγκαταστάσεις ανακύκλωσης πλαστικών, η ανακύκλωση ξεκινά με την ταξινόμηση των πλαστικών ανά τύπο. Κάθε τύπος πλαστικού στη συνέχεια τεμαχίζεται σε μικρότερα κομμάτια και τήκεται για να σχηματιστούν σφαιρίδια, τα οποία στη συνέχεια θα μετατραπούν σε νέα προϊόντα. Τα πλαστικά πλένονται σε τέσσερα διαφορετικά σημεία καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, παράγοντας απόβλητα ύδατα, τα οποία οι ερευνητές εξέτασαν για την ύπαρξη μικροπλαστικών.
Εξοπλισμένοι με κόκκινη βαφή και φθορίζον μικροσκόπιο, οι ερευνητές προχώρησαν σε ποσοτικοποίηση των μικροπλαστικών -πλαστικών κομματιών διάστασης μικρότερης από 5mm- που παράγονται σε κάθε βήμα της διαδικασίας ανακύκλωσης. Οι ποσότητες διέφεραν. Ενώ ένα βήμα πλύσης που περιελάμβανε ένα περιστρεφόμενο τύμπανο παρήγαγε τη λιγότερη ποσότητα μικροπλαστικών, ο μύλος τεμαχισμού που χρησιμοποιείται μετά τη διαλογή, παρήγαγε εκατοντάδες εκατομμύρια μικροπλαστικά ανά κυβικό μέτρο νερού. Με την επεξεργασία 22.680 μετρικών τόνων πλαστικών απορριμμάτων ετησίως, μόνο αυτή η εγκατάσταση απορρίπτει από 59 έως 1.184 μετρικούς τόνους μικροπλαστικών ετησίως.
Επειδή ήταν σχετικά νέα, η εγκατάσταση διέθετε ενεργό σύστημα φιλτραρίσματος του νερού πλύσης. Με την ποσοτικοποίηση των μικροπλαστικών που υπάρχουν στο νερό πλύσης πριν και μετά το φιλτράρισμα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα φίλτρα μείωσαν τον αριθμό των απορριπτόμενων μικροπλαστικών περίπου στο μισό, με τα κομμάτια μεγαλύτερα από 10μm να είναι τα πιο εύκολα δεσμεύσιμα.
Ενώ η χαμηλή αποτελεσματικότητα των φίλτρων προσφέρει μία μερική λύση, έτσι ώστε τα μικροπλαστικά που σχετίζονται με την ανακύκλωση να μην καταλήξουν στο σύνολο τους στο περιβάλλον, οι ερευνητές ανησυχούν ότι τα ευρήματα τους αντιπροσωπεύουν ένα «αισιόδοξο σενάριο».
Η μέθοδος μικροσκοπίας φθορισμού που χρησιμοποίησαν εντόπισε μόνο μικροπλαστικά 1,6μm ή μεγαλύτερα, που σημαίνει ότι πιθανότατα υπάρχουν πολύ περισσότερα κομμάτια πλαστικού στο νερό πλύσης που προέρχεται από την εγκατάσταση ανακύκλωσης. Το γεγονός ότι η εγκατάσταση ήταν νέα σημαίνει επίσης ότι ήταν πιθανώς πιο αποτελεσματική στη δέσμευση μικροπλαστικών από τις περισσότερες εγκαταστάσεις, οι οποίες μπορεί να χρησιμοποιούν παλαιότερα μηχανήματα ή μεθόδους επεξεργασίας.
Τέλος, οι ερευνητές εντόπισαν υψηλά επίπεδα αερομεταφερόμενων μικροπλαστικών μέσα στην εγκατάσταση, καταδεικνύοντας κίνδυνο ασφάλειας για τους εργαζομένους και ένα περιβαλλοντικό ζήτημα που δε μπορούσε να αποτυπωθεί πλήρως στη συγκεκριμένη μελέτη.
Οι επιστήμονες και οι περιβαλλοντολόγοι έχουν ήδη υποστηρίξει ότι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε το πλαστικό δεν είναι βιώσιμος μακροπρόθεσμα και τα ευρήματα της μελέτης των ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Strathclyde ενισχύουν αυτή την άποψη. Τα περισσότερα από τα πλαστικά που απορρίπτονται στον κάδο ανακύκλωσης είναι μιας χρήσης, ωθώντας πολλούς να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της μείωσης (ή της οριστικής απαγόρευσης) των πλαστικών συσκευασιών. Οι ερευνητές που συμμετείχαν στη μελέτη υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε εντελώς την ανακύκλωση, αλλά αντίθετα να διερευνήσουμε εάν οι μέθοδοι ανακύκλωσης που χρησιμοποιούμε δημιουργούν νέα προβλήματα εκτός από εκείνα που λύνουν.
Με πληροφορίες από extremetech.com
